Monika Kapusta z Kluczborka jedną z Ośmiu Wspaniałych w Polsce

W Warszawie Fundacja "Świat na Tak" rozstrzygnęła ogólnopolski etap konkursu Ośmiu Wspaniałych.

Jedną z nagród dla 8 najlepszych wolontariuszy w Polsce otrzymała Monika Kapusta, uczennica II klasy I Liceum Ogólnokształcącego w Kluczborku.

18-latka z Kluczborku wcześniej wygrała powiatowy konkurs Ośmiu Wspaniałych.

Monika Kapusta opiekuje się chorą na autyzm Kornelią. Bierze udział także w wielu akcjach charytatywnych.

Opiekunką Moniki Kapusty i innych wolontariuszy w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Kluczborku jest Mariola Sitnik, która od wielu lat prowadzi szkolny Klub Ośmiu.

Wywiad z Moniką Kapustą

- Czym jest dla ciebie wolontariat?
- Wolontariatu nie traktuję jako obowiązku. Wręcz przeciwnie. Jest to mój cel i jestem pewna, że chcę brać czynny udział we wszelkich akcjach. Dla mnie pomaganie to przyjemność.

- Od czego zaczęła się twoja przygoda z wolontariatem?
- Moja przygoda z wolontariatem zaczęła się w zeszłym roku. Nasza nauczycielka Mariola Sitnik poszukiwała osoby, która zaopiekuje się Kornelią i jej młodszym braciszkiem - Kacperkiem. Postanowiłam spróbować - tak naprawdę uznałam to za wielkie wyzwanie, bo przyznam szczerze, że bałam się tego, co mnie spotka.

- Z jakim typem choroby/ niepełnosprawności masz doczynienia?
MK: Kornelka jest dzieckiem autystycznym i nie potrafi mówić. Dodatkowo cierpi na neurofibromatozę typu 1 o podłożu genetycznym. Dziewczynka dzięki terapii posługuje się językiem Makatona. Język ten jest bardzo podobny do języka migowego, ale zawiera troszkę łatwiejsze przekazy, tak aby dzieci mogły je zrozumieć. Ja już dużo potrafię, ale nadal się uczę i mam nadzieję, że dojdę do większej wprawy.

- Jak wygląda wasz dzień?
- Kiedy przyjeżdżam, witam się z dzie-ćmi i to, co robimy, zależy tak naprawdę od Pani Iwony. Czasami wspólnie wybywamy na zakupy, na rehabilitację, na którą uczęszcza Kacperek bądź jedziemy do poradni, o której wcześniej wspomniałam, a bywa też tak, że Pani Iwona zajmuje się swoimi obowiązkami, a ja bawię się z dziećmi. Nela, bo tak na nią mówimy, na ogół nie ma zabawek ,bo dla niej zabawki to rajstopy. W jej pokoju znajduje się potężna skrzynia, w której przechowuje ubranka. Zabawa z rzeczami polega na tak zwanym skręcaniu. Wtedy lubię się jej przyglądać i towarzyszyć, ponieważ Kornelka okazuje przy tym bardzo dużo emocji. Dzieci autystyczne potrzebują pewnej stymulacji. Dla nas niektóre masaże są nieprzyjemne bądź sprawiają nam ból. Za to Kornelka lubi mocne uciski, głaskanie po plecach, masaż stóp, a nawet rąk.

- Czy zżyłaś się z dziećmi?
MK: Ja te dzieci traktuję jak własne rodzeństwo. Są dla mnie bardzo ważni, dlatego też staram się, aby byli szczęśliwi.

- Czy oprócz pomocy dziewczynce bierzesz udział w innych akcjach charytatywnych?
- Tak, staram się podejmować takich akcji. Jedną z nich jest "Paczka dla dzieciaczka". W strojach Mikołajów rozno-śiliśmy paczki dzieciom niepełnosprawnym i tym z rodzin ubogich. Drugim przed-sięwzięciem jest akcja, o której wcześniej wspomniałam, czyli zbieranie nakrętek. Wraz z dziewczynami z II"f" zachęcałyśmy również inne placówki, aby wzięły udział w tej kampanii. Oprócz tego wzięłam udział w balu karnawałowym dla dzieci niepełn-osprawnych, co było wspaniałym przeży-ciem dla mnie jako wolontariusza.

- Jak zachęciałabyś młodzież do pomagania?
- Zachęcam wszystkich uczniów, aby podjęli się pracy w wolontariacie, bo to nie tylko zbieranie punktów dodatnich, ale poznawanie świata osób niepełnosprawnych i możliwość nauczenia się wielu ciekawych rzeczy. Ja, dzięki współpracy z Kornelką, nauczyłam się języka Makatona. Zapewniam Was, że po zapoznaniu się z daną rodziną nie będziecie już zwykłymi wolontariuszami. Rodzice będą w Was widzieć największe wsparcie, ostatnią nadzieję, a przede wszystkim osobę, która ma dobre serce.

(wywiad z gazety "Alternatywa
", wydawanej w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Kluczborku. Rozmowę przeprowadziła Sara Malong)