Ta chwila wymaga skupienia

Anna Neuberg prowadzi w Dobrzeniu Wielkim aptekę. W jej witrynie od soboty stoją białe róże, płonie świeca. Pani Anna wita klientów w czerni. Dla niej czas żałoby zaczął się jeszcze, kiedy Jan Paweł II żył. W dniu śmierci papieża pochowała swojego tatę.
- Niemal w tym samym czasie straciłam dwóch ojców - mówi. - Głęboko wierzę, że w piątek będziemy w naszym domu czuć bliską obecność ich obu.
14-letni syn pani Anny, uczeń katolickiej szkoły w Legnicy, przyjedzie w czwartek do Opola, bo chce papieża żegnać razem z rodziną. Jego 20-letnia siostra w piątkowy ranek wróci z nocnego czuwania w kościele.

Od soboty w witrynie apteki Anny Neuberg płonie świeca.

- Ubierzemy się odświętnie, a po uroczystościach w Watykanie zasiądziemy do świątecznie nakrytego stołu - planuje Anna Neuberg. - Bo uważam, że dla ludzi wierzących ten moment przejścia Jana Pawła II do wieczności powinien być wielkim świętem.
Antoni Guzik od wiosny wolny czas na emeryturze chętnie spędza na działce. W środę od rana na niej pracował, ale w piątek na pewno zostanie w domu. Z żoną, synem, synową i wnukiem. Nie wyobraża sobie, że mogłoby być inaczej.
- Proszę pani, ja miałem to szczęście, że mogłem przed papieżem klęknąć i w pierścień go ucałować - mówi z dumą i wzruszeniem. - Potem widziałem go jeszcze w Częstochowie i na Górze Świętej Anny, i w Castelgandolfo.
Cała rodzina państwa Guzików, oprócz 11-letniego Michała, pielgrzymowała do Rzymu albo słuchała Jana Pawła II "na żywo" podczas jego wizyt w ojczyźnie.
- Pierwszy raz, w 1979 roku w Warszawie, to dosłownie tylko papieża słyszałem, nie widziałem go wcale - wspomina Grzegorz Guzik. - Byłem wtedy studentem, przy pomniku Mickiewicza z kolegami pilnowałem porządku, a z głośników płynął jego głos i te pamiętne słowa "Niech zstąpi Duch Twój..."
Ten dom jest pełen pamiątek po papieżu. Pan Antoni dostał od niego różaniec i medal, jego syn do dziś przechowuje furażerkę porządkowego, a mama Czesława - dwa zdjęcia z Ojcem Świętym i pielgrzymami z Opola. To są ich skarby, cenna rodzinna spuścizna dla 11-letniego Michała.
- On jeszcze nie do końca rozumie, co się stało, ale umówił się z kolegą, że w piątek, podczas pogrzebu papieża, nie będą do siebie dzwonić. To już coś - uważa Ilona Guzik. - Usiądziemy wtedy przed telewizorem. Zazwyczaj oglądamy telewizję, żeby się zrelaksować, ale w tym dniu tak nie będzie.
W rodzinie państwa Toczków od ubiegłego czwartku telewizor jest włączony od popołudnia, jak tylko rodzice wrócą z pracy, a dzieci ze szkoły.

Rodzina Toczków. Od lewej: Renata, Aneta, mama Beata, tata Andrzej, Marta i kuzynka Agata. W piątek wszyscy zasiądą przed telewizorem, by oglądać pogrzeb Ojca Świętego. A potem pójdą na mszę.

- Oglądamy relacje z Watykanu, kupujemy wszystkie gazety z papieżem - Andrzej Toczek pokazuje na zapełniony prasą stół. - Zresztą On zawsze był w naszym domu, jak w każdej rodzinie katolickiej. Powiem pani, że trzy razy w życiu tak "coś" ścisnęło mnie za gardło. Pierwszy raz, kiedy miałem 13 lat i zmarł mój tata, potem, kiedy w Opolu była powódź i ten dom nam zalało, a trzeci raz - w zeszłą sobotę...

U Toczków w pokoju na komodzie stoi portret Jana Pawła II, przesłonięty czarną wstążką. Przed nim płonie znicz. 6-letniej Martusi Toczek trzeba było wytłumaczyć, bo bardzo się dopytywała, dlaczego zdjęcie Ojca Świętego jest przesłonięte tą czernią. 13-letnia Renata rozumie już znacznie więcej, dlatego w piątek chce razem z tatą i mamą patrzeć w ekran telewizora, potem pójść z nimi do kościoła.
- Przecież umarł nasz papież, Polak i wielki człowiek - tłumaczy dziewczynka. - Jak to usłyszałam, było mi smutno.
Jej mama Beata Toczek tuż po śmierci Ojca Świętego w pierwszym odruchu pomyślała, że chciałaby pojechać do Rzymu, ale teraz, gdy ogląda relacje stamtąd, zmieniła zdanie.

- Bałabym się tego tłumu - przyznaje. - Poza tym nie moglibyśmy pojechać wszyscy, a to ostatnie takie pożegnanie i chcę wtedy być z rodziną, z dziećmi.
Grażyna Sozańska, właścicielka opolskiego salonu "Adam i Ewa", i bez apelu rządu o wolny dzień pracy postanowiła, że w piątek nie otworzy sklepu. Chce w domu z mężem i córką żegnać papieża.
- Obiad chyba ugotuję dzień wcześniej - mówi. - Zresztą, kto by tam w takich chwilach myślał o jedzeniu czy patrzył na zegarek. Wcale mnie nie przeraża, że ten pogrzeb będzie trwać kilka godzin. Chcę przy tym być, od początku do końca.