Rozum podpowiada: najlepsza jest sprzedaż cukrowni zachodniemu kapitałowi, który spłaci ich długi, unowocześni zakłady. Doświadczenia z prywatyzacji sprzeciwiają się chłodnej kalkulacji, gdyż przypominają o nieudanej prywatyzacji wielu zakładów przetwórczych ("Peters" w Opolu, brzeska "Kama"), wskutek czego rolnicy nie mają komu sprzedawać swoich płodów.
Wielu opolskich rolników doskonale też zna układy własnościowe w niemieckich koncernach cukrowych, gdzie współwłaścicielami są farmerzy. Stąd poklask dla powołania "Polskiego Cukru". Ale taki model branży cukrowniczej kształtował się za granicą przez ponad sto lat. Czy można go dzisiaj przenieść na grunt polski i opolski? Wszak powołanie "Polskiego Cukru" musi być kosztowne. Na pewno kasy nie ma budżet państwa. Finansowe podwaliny koncernu to udziały rolników - z niższej ceny za buraki. Sprzeciwiają się temu choćby wielcy dzierżawcy, którzy produkują znacznie więcej od drobnych plantatorów. I nie chcą pójść z torbami.
W sprawie cukru jest więc tyle rozbieżnych interesów, że trudno się dziwić, iż prywatyzacja cukrowni ciągnie się przez lata i wzbudza tyle emocji. Problem w tym, że nasze zakłady mają ogromny balast zadłużenia i upływający czas nie ułatwi spłaty długów, a jedynie pomnoży odsetki. Jeśli powstanie "Polski Cukier" - długi kilku opolskich cukrowni spłacić będzie musiało kilkanaście tysięcy opolskich plantatorów buraków.
Dotychczasowe zabiegi ratowania branży cukrowniczej przypominają nieudolne próby leczenia pacjenta, który z kuracji wychodzi coraz bardziej obolały. Aby tylko po kolejnej operacji, którą może być powstanie "Polskiego Cukru", nie okazało się, że i owszem - zabieg się udał, tylko pacjent umarł.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
