Od deklaracji przechodzimy do czynów

Rezolucja Bundestagu z okazji 20. rocznicy podpisania traktatu polsko-niemieckiego o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy jest dokumentem historycznym. Choćby tylko dlatego, że nie przypominam sobie, by kiedykolwiek niemiecki parlament podjął podobną uchwałę i to bardzo zdecydowaną większością głosów (w Niemczech nie ma tradycji głosowania przez aklamację).

Chciałbym tu powtórzyć myśl ambasadora Polski w Berlinie, pana Prawdy, że w stosunku do 1991 roku zmniejszył się stanowczo poziom nieufności, a z poziomu obietnic i deklaracji przeszliśmy do czynów. Polonia w Niemczech doczekała się oficjalnej rehabilitacji członków Związku Polaków w Niemczech, ofiar systemu nazistowskiego. To ważne wydarzenie. Republika Federalna od dziesięcioleci konsekwentnie odcinała się od nazizmu. Teraz podkreślona została tragedia Polaków w Niemczech w latach 1933-1945.

Rezolucja przyjęta przez Bundestag był formą dotrzymania słowa. Rozmawiałem z posłami różnych opcji w Berlinie i mogłem się przekonać, jak silna była i to w różnych klubach determinacja, by taki dokument został uchwalony w demokratyczny sposób, choć - co oczywiste - po dyskusji.

W odniesieniu do mniejszości niemieckiej w rezolucji znalazł się m.in. postulat zbadania polityki asymilacji stosowanej przez władze w okresie PRL. Z akceptacją spotkało się także prawo do pielęgnacji odrębnej kultury pamięci, a także mniejszościowej kultury i edukacji w Polsce. Ucieszyły nas adresowane do mniejszości niemieckiej przez Bundestag słowa uznania.

Nie zgadzam się z głosami, jakie pojawiły się w części polskiej prasy, że niemieccy posłowie wtrącają się tym samym w wewnętrzne sprawy Polski. Trudno tu nie przypomnieć raz jeszcze, że kontekstem dla uchwalenia dokumentu była rocznica polsko-nemieckiego traktatu. Nic więc dziwnego, że treść dokumentu dotyczy obu państw. Tym bardziej, skoro w Polsce mieszkają Niemcy, którzy są jednocześnie obywatelami polskimi.