Pelargonia inna niż wszystkie

Pelargonia Vancouver

Nietypowa dzięki ozdobnym liściom, podobnym do klonu zwyczajnego. Niektóre ciemnopurpurowoczerwone, inne - wąskie z zieloną obwódką i czerwono-zielonym wypełnieniem. Kwiaty ma pojedyncze, niezbyt okazałe, pomarańczowoczerwone. Rośliny są krępe, dobrze rozgałęzione, dorastają do wysokości 25-30 cm.

Dobrze rosną w żyznej ziemi ogrodowej, aby ładnie się wybarwić, potrzebują słonecznego stanowiska.
Ukorzenione rośliny należy sadzić po ustąpieniu zagrożenia przymrozkami (są już dostępne w opolskich centrach ogrodniczych). Dobrze wyglądają samodzielnie lub jako uzupełnienie innych roślin.
Pelargonia angielska

Bardzo wrażliwa na brak wody. Nawet niewielki niedobór wody powoduje zasychanie brzegów liści. Dla pelargonii angielskiej bardzo ważne jest też nasłonecznienie. Jeśli ma za mało światła, przestaje kwitnąć, choć część liściasta będzie bujna.

W sklepach już pojawiły się sadzonki.
Unikajmy jednak roślin jednopędowych, bez rozgałęzień, wybierajmy te z małymi odnogami. Wówczas pelargonia będzie silna i zwarta.

Szukajmy też gatunków o kwiatach pełnych lub półpełnych, a nie drobnych, które są bardziej popularne.
W trakcie sezonu roślinę trzeba nawozić, tak jak pelargonie bluszczolistne, np. nawozem Osmocote.
Pelargonia pachnąca (nazywana również geranium)

Kiedyś bardzo powszechna w naszych mieszkaniach. Przyczyniła się do tego opinia rośliny, która zapobiega infekcjom (np. przy zapaleniu ucha). Najlepiej wygląda przez pierwsze dwa, trzy lata. Potem traci bujny pokrój i pnie się w górę. Wyrasta wysoko, czasem do 1 metra. Kwiaty są niepozorne, ozdobne są liście i wydzielająca się z nich woń.

Kawałek świeżego liścia roztarty i wrzucony do zaparzonej herbaty nadaje jej cytrynowy aromat. Można uprawiać je przez cały rok, najlepiej na oknie, gdzie temperatura jest z reguły niższa. Późną wiosną można wysadzić do skrzynek balkonowych jako towarzystwo pelargonii obficie kwitnących.